5 Tips To Have A Healthy Heart – Poetry Prompt
5 Tips To Have A Healthy Heart, a prompt given by a dear friend to write a short poem on
Poetry
What if I realise I am one of them?
Would you be able to understand me if I say that distances feel too distant in my heart, yet they have somehow filled all the gaps in between?
Happy Madras Day
This is a writeup I wrote last year for Madras Day. “சென்ட்ரல் ரயில் நிலையத்தில் ரயில்களின் எண்ணிக்கை மெரினாக் கடற்கரையின் தூரம் கூவ ஆற்றுப் படுக்கையில் குடிசைகளின் எண்ணிக்கை. தினம் நடக்கும் போராட்டங்களில் பங்குபெறும் மக்கள் எண்ணிக்கை தினம் தினம் பேருந்தில் பயணிக்கும் மக்களின் எண்ணிக்கை…. என்று…. அனைத்தையும் அளந்து கூற முடியும். வெளியூர் சென்று ரயிலில் வரும் போது, சென்ட்ரல் நிலையத்திற்கு முன்பு மெல்லிசை போல், கரைசேரும் படகு போல் அந்த ரயில் சென்றடையும் பொழுது வரும் அந்த உணர்வை வார்த்தைகள் கூற முடியாது, நெகிழ்ச்சியை அளந்து கூற முடியாது. துன்பங்கள் ஆயிரம் தாக்கினாலும் பெசன்ட் நகர் கடற்கரையில் நண்பர்களுடன் சென்று போடும் அரட்டையில் வரும் சந்தோசம் எவ்வளவு என்று அங்கு அருகில் இருந்து அரட்டைகளை பார்த்து கொண்டிருக்கும் ஏழைச்சிறுவனின் சிரிப்பில் காண முடியும். எந்த ஊரில் பிறந்தால் என்ன எந்த ஊரில் வளர்ந்தால் என்ன தவிப்பது நம் சகோதர சகோதரிகள் என்று எண்ணி இயற்கை துன்புறுத்திய போதும், ஒன்றாய் நின்ற அந்த இரண்டு மாதக் காலத்தில் ஒவ்வொரு நொடிகளும் பொன்னொடிகள். காலத்தால் அழிக்க முடியாத அந்த ஒற்றுமையின் ஆழத்தை எண்ணி கூறமுடியுமா? புதிதாக வரும் வெளிநாட்டு வீரர்களையும் பாசத்தால் நெகிழவைத்த “சென்னை சூப்பர் கிங்ஸ்” சட்டை அணிந்து, காலணி கூட அணியாமல் , சுட்டெரிக்கும் சூரியன்கீழ் மைதானங்களில் நண்பர்களுடன் மட்டைபந்து விளையாடிக்கொண்டிருக்கும் சிங்கங்களின் கர்வம் இந்த ஊர் மீட்டர் போட மாட்டேன், போட்டால், மீட்டருக்கு மேல் எக்ஸ்ட்ரா என்று சொல்லும் ஆட்டோ ஓட்டுனர்கள் இருக்கலாம். ஆனால் அதிலும் பாசத்துடன் , நேசத்துடன் பேசி பழகி வாழ்க்கையின் அங்கமாய் திகழும் ஆட்டோ ஓட்டுனர்கள் பலர். வாழ்க்கை எங்கு சென்றுகொண்டிருக்கிறது என்பதை எண்ணி காலம் கழித்து இளையராஜா, ரஹ்மான் ஆகியாவரின் இசையில் அடைக்கலம் பெற்று பேருந்தின் ஜன்னல் கம்பிகளில் சாய்ந்து, வெளியே மாறிக்கொண்டிருக்கும் வெவ்வேறு சென்னையின் அடையாளங்களை வர்ணித்து கொண்டு செல்லும் அனைத்து நல்ல உள்ளங்களும் கர்வத்துடன், பாசத்துடன் சொல்லும் வரிகள், தான் ஒரு சென்னைவாசி என்று… “நீ சொன்னதெல்லாம் பொதுவாகவே பெரும்பாலான ஊர்களில் உள்ளவை தானே” என்று நீங்கள் கேட்கலாம். அது தான் உண்மையும் கூட. ஆனால், ஒரு மனிதன் தான் பிறந்து, வளர்ந்து, பழகி, சிரித்து, ஒவ்வொரு துன்பம் ,இன்பம் ஆகிய அனைத்தையும் பெற்று, பகிர்ந்து ,கற்று, தன் வாழ்க்கையில் நடைபெற்ற ஒவ்வொரு நிகழ்வுகளையும் ஒப்பிட்டு, நினைக்க வைக்கும் அவனது ஊர் அவனுக்கு கோவில் ஆகிறது. எனது கோவில் மெட்ராஸ். பெற்றோர், நண்பர்கள், சகோதரர்கள் , சகோதரிகள் என எனக்கு பல தெய்வங்களை அளித்து கோடிக்கணக்கான சகோதர, சகோதரிகளை பெற்ற என் கோவிலுக்கு 378 ஆவது பிறந்தநாள் வாழ்த்துக்கள் <3 இப்படிக்கு, அ. பி. புவனேஷ் சந்தர்” Happy Madras Day 🙂
From Letters, Stories and Memories, to Molaga Bajji and more…
Maybe having “Molaga Bajji” with a sip of “Kaapi” in between the bites is too old school for you. Maybe doing that when it’s pouring heavily outside and when Ilayaraja is trying to take you to cloud nine with ‘Raja Raja cholan’, is indeed too cliché a thing for you. That wasn’t the case a few years ago but I do understand that people have overdone it and that it doesn’t interest you any more. But somehow I feel our generation is missing out a lot as they try to hide away from indulging in a lot of things which, the masses consider as “cliché” Maybe a scene with a male protagonist posting a letter to the female lead is too overdone according to you, but when was the last time you wrote a handwritten letter to someone? To someone who need not necessarily be your romantic partner. I bet that most of you are thinking about the answer Katradhu Tamizh Karunas gave about the same, but seriously do think about it again. If not before, just write a letter filled with positivity and love, and send it anonymously to someone who is super close to you and to that person, whom you feel will be able to guess you using the hints you’ve dropped in the letter. At the end of the letter, just ask them to give some hint acknowledging the receipt; for example, ask them to upload a Batman Whatsapp DP for a day. Do share with me how you felt after it. I’ve done it a few times and neither did I nor the people I sent it, ever talk about the letters. Neither Sarahah nor Whatsapp or Gmail ever gave me such an experience. Apart from all the novels you read how many of you’ve relished the art of hearing someone recite stories? Yesteryear teens had their grandparents reciting stories to them but because of the change in the composition of a family, we don’t get such exposures as we live in this new “Nuclear families” set up. But whenever you get some free time, do go to the story telling open mics and participate in it. If you and your buddies are too bored, fix a time period, let’s say, a week, to write stories and later meet up in some beach after that week and share your stories. Robin Williams wasn’t wrong in the ‘Dead Poet’s society’, my friends. There have been a plenty of jokes about the scene in Autograph when Cheran travels back to his hometown and relives his childhood memories. But how many people actually went back to all the places they lived in, to collect back the scattered memories and to relive their life one more time? Sounds like a melodramatic one is it? Do it once and you will understand that any drama involved is just a magnifying image of your own reality. It’s fun to write about Dejavu and Nostalgia in the social media, but experiencing it is yet another story. Travelling and exploring about yourself can sometimes be about taking your old diaries, your old photo albums and travelling back in time. There are plenty of things we are missing out on and for that, for this one time, I’d like to lean upon the side which says that too much of indulgence into the digital world is not so good for ourselves. From outdoor games, to foods, to relationships, to socialising, we have grown up but we’ve left a lot too. I’ll add up more to this list in the future. Now that you’ve read this, what matters is what are you going to do about it?
Na Muthukumar – Return If Possible
“இன்னும் ஒரு இரவு” என்னும் பாடலில், இன்னும் ஒரு இரவை தேடி அலைந்து, “வழிப்போக்கனும் வருவான் போவான், வழிகள் எங்கும் போவதில்லை” என்று கூறிய கவிஞன் நீ, அதே போல ஒரு வழிப்போக்கனின் பார்வையிலிருந்து “வழிப்போக்கனின் வாழ்விலே நிழலாக வருகிறாய் நான் கேட்கும் முன்னமே இளைப்பாற தருகிறாய் தருகிறாய்……… நீ இளைப்பாறல் முடிந்ததும் போதும் போ என்கிறாய் புலனைந்தையும் கொல்கிறாய் கொல்கிறாய் நீ…” என்று காதல் பாடினாய். இன்று நீயும் ஒரு வழிப்போக்கனாய், கண் காணாத இடத்திற்குச் சென்று, வழி தொலைந்து விட்டு என்றோ ஒரு நாள், வந்த வழியை பிடித்து திரும்பி வருவாய் என்று நம்புகிறேன். அது வரை, உன் வரிகளில் வழியைத் தேடி யாவரும் ஒரு வழிப்போக்கனாக பயணிப்போம். #ReturnIfPossible #NaMuthukumar
மழையின் சத்தம்
மழையின் சத்தம் அதிகரிக்க, போர்வையை முகத்திலுர்ந்து நீக்கினாள். “ஏய்ய் என்ன?” “மறந்துட்டேன். கொடி-ல துணி.” என்றாள். “பாத்தேன்… ச்சி விடு. இப்போ இங்க யாருக்கு துணி வேணும்?” என்று சொல்லி அவள் கழுத்தை இன்னொரு முறை முத்தமிட்டு வேட்டையாடினான். “நாளைக்கு office- கும் இப்படியே போறேன்-னு சொல்லு…நானும் விட்டுட்றேன்” “இப்படியே மழை பேஞ்சா office போக எப்படி தோணும்? முழு நேரமும் இங்கயே இருப்பேனே” பதில் சொல்ல வந்தவளை சொல்ல விடாமல் முத்தமிட்டான். நகரத்தைப் போர்வைப் போல் சூழ்ந்த அந்த மேகங்களால் வெளியே வெப்பம் குறைந்ததோ இல்லையோ, வீட்டின் உள்ளே சுகமாய் அமைந்தது பல போர்வை நொடிகள்.
An Insecure Mind: What-ifs and Maybes
Just when we feel that we have got it all sorted out, this uncertain life of us, throws at us some situations, people, etc and disrupts the clarity..
It’s like the popular quote, “When you find the answer, life changes it’s question”.
Out of the blue you meet someone, you get attached to them, time creates illusions and unsettlement, you start to feel insecure, you start missing them and your mind starts to over think.
Most of us have gone through this phase of ‘insecurity’. Such phases are one of the best learning curves in our lives.
So What exactly does a person feel or think during those insecure phases?
I have listed down some of the “What-ifs and Maybes that run in an insecure mind”
காற்றால் செய்த புல்லாங்குழலோ நாம்
காற்றால் செய்த புல்லாங்குழலோ நாம்
துளைகள் இன்றி இசைக்க தெரிந்தோர் யார்.
The Beach
Think of this. When was the last time you went to a beach? With what idea did you decide to go to the beach? Did you ever think of the emotions you had while you were returning from that beach? There was a difference isn’t it? What was that fog of emotions running in your mind during every nano second you spent there? Can you picture each moment you had there? Every second of it? Can you picture the faces of people you went with? You’ll realise that you remember things at which you put your thought into, that moment. The beach is not just a tourist place. It’s not just a place for romantics, kids, families, photoshoots and shops. The way i see it, it’s a place of stories that went untold as it looked cliché. It’s a place for those bearded men wearing rectangle glasses and mirrored life style, to have an evening with their loved ones, realize and form a kaleidoscope of their own lives using those mirrors of despair. It’s a place for that person who regretted everything he/she did and struggled towards solitude. Beach is a dream world for them. Some people came to this beach one day, searching for an answer and the beach gave them the answer by proving them livelihood. Some of them worship it as their deity. People say that the waves talk to us. For some the waves did not talk to them, but instead chose to listen to those people. Either way, it helped them. From the people who come to beach to exercise to the orphan kid enjoying a bit by thinking over the ideology of the existence of the supreme soul, the beach is a place where the themes of stories date each other in an unknown dimension. Sometimes, When we’re at the beach, it seems like we’re thinking nothing, but the thoughts we put up on the winds is unexplainable. If thinking about everything without consciously thinking anything isn’t peace? Then what is? We seem to be forming a new fog of thoughts filled with heavy emotions and yet feel light and completely ignorant about the flow of our thoughts. Someone should give a name to this astral projection. The beach seems far from home to everyone. Whether you’re in the next street across the shore or in another city, the beach is indeed far from your lives. I wonder if the winds carry these scattered thoughts in the beach and spread it out over the city. From providing hope to the lives of people who come there, to giving a light, intense hug to the talks we shared there, the beach triumphed everything else. From becoming a pit stop to travellers to becoming a place for serious life changing conversations, the beach has identified itself as a refugees’ home for a lot of lives. With love, ” கடற்கரை வாசலே, கலங்கிய கண்களுக்கும் நீ தான் அன்றைய சொர்க்கம் வினா தேடி வருபோர்க்கு, கனா அளிக்கும் தன்மையை நீ பெற்றது எவ்வாறு? அடைக்கலம் பெற வந்த என்னை புல்லாங்குழல் சத்தம் வரவேற்றதும் உன் வேலை தானோ பறந்த மனம் பெற்ற ஒரே ஜீவன் நீ என்பதை உணர்ந்தேன். துள்ளி, தவிழ்ந்து, ஓர் நாய்குட்டிப்போல் உன் அலைகள் என் கால்களை உரச, கோடி புன்னகையாய் நான் ஜொலித்தேன் அலை ஓசைகளின் மத்தியில், தாலாட்டு பாடும் உன் சுவாசம் எம் மேல் சாய, கோடி கண்ணீர் நினைவுகளின் மத்தியில் நான் சிரித்தேன் கடற்கரையாகி உன்னிடம் சேர்ந்து வாழ கனவு கண்டேன். ”